پشیمانی1

باز دوباره پشت پنجره صدای دعوا بلند بود. نمی دونم مشکلشون تا چه حد جدی بود. وقتی هم که میومد تا با هم بریم بیرون دستش میلرزید و با عصبانیت با من حرف می زد. بعضی اوقات باهاش حرف می زدم و دلدلریش می دادم ، حالش که بهتر می شد می بوسیدمش و می فرستادمش خونه خودش. 

یک بار که باهم بیرون بودیم بهم گفت:" دیگه بسه.... نمی تونم تحمل کنم... هر چی بود دیگه تموم شده و دیگه من رو نمی خواد...!"

دیگه زدم به سیم آخر و گفتم:" پس من رو این همه مدت ببوگلابی فرض کردی... من مسخرتم... این همه آرامش بهت دادم که از فکر اون خونه لعنتی بیای بیرون و حالت بهتر بشه بعد الان به من می گی دیگه نمی خوامت؟"

بیچاره سرش رو عین کبک کرده بود تو برف تا با من چشم تو چشم نشه. ولش کردم و به خونه برگشتم. کلافه بودم که دوستی که همیشه بهم آرامش می داد رو باید از دست می دادم. هر کسی که ازم سوال می کرد باهاش یک دعوای درست و حسابی راه می انداختم.

 رفته بودم توی اتاق و در رو قفل کرده بودم که یکی در را زد. رفتم که یه کشیده آب نکشیده ای حوالش کنم که دیگه رو حرفم حرف نیاره، دیدم علی اکبر دوست عزیزمه. دستم رو انداختم پایین و سرم هم انداختم رو زمین که چقدر شرمندش شدم.

پرسید:" پس مرد مومن چه خبرته که این جوری بال بال می زنی؟ آروم باش ببینم چی شده..."

هر کاری کردم که از گفتن ماجرا تفره برم... نتونستم...

ماجرا را از سیر تا پیازش براش تعریف کردم، همین طور هاج و واج مونده بود به من چی بگه. اصلا فکرش رو نمی کرد که من هم اهل این چیز ها باشم.

بعد از تموم شدن حرفام از اتاق با عصبانیت بیرون رفت و من هم .... دوباره همدم دیوار شدم.

خیلی دلم گرفته بود از اینکه حتی یک نفر هم درکم نمی کنه.

                                                                                                              ادامه دارد...